Breakfast at McDonald's

เรื่องดี ดี ..ที่สมควรต้องแบ่งปัน

จาก: saisoothi.wanna@th.michelin.com [saisoothi.wanna@th.michelin.com]
ส่ง: 10 กุมภาพันธ์ 2010 18:49

----------------------------

รับเมื่อเย็นวาน อ่านแล้ว.. เพิ่งมีเวลาแปลให้คร่าวๆ (ถูก-ผิด ก็ อย่าถือสา แปล ตาม ที่ "ใจ" อ่าน ได้.. ) แปลเพื่อ หลานๆ จ้ะ.. ยังไงก็ต้องอ่านภาษาอังกฤษด้วยนะ..

วันที่ 17 กพ. วันพุธ รับ เถ้า .. เริ่มเทศกาลมหาพรตแล้ว มหาพรตปีนั้ มารวบรวมสตางค์ที่เหลือจากค่าขนมประจำวัน ใส่กระปุก เพื่อนำไปมอบให้ผู้ยากไร้ กันอีก ดี มะ มาขอรับ กระปุก..ได้ ที่ ป้า(แดงยัง)แจ๋ว..นะจ๊ะ

ได้ตัดช่วงสุดท้ายทิ้งมากมาย.. เพราะเป็นเรื่องโน้มน้าวใจให้ส่งต่อ เห็นว่า ข้อความเช่นนี้ แค่ส่งต่อก็ได้ความสุขเต็มหัวใจแล้ว จะต้องการสิ่งตอบแทนอื่นใดอีกทำไม... ขอให้ ความสุข อบอวล อยู่ รอบๆ ตัว.. ตลอดเวลา

-------------------------------------------------------------

Breakfast at McDonald's

อาหารเช้าที่ร้านแมคโดนัล

This is a good story and is true, please read it all the way through until the end! (After the story, there are some very interesting facts!):

เรื่องดี ดี นี้ เป็นเรื่องจริง, ขอให้อ่านจนจบ

I am a mother of three (ages 14, 12, 3) and have recently completed my college degree.

ฉันเป็นคุณแม่ลูก 3 และเพิ่งสำเร็จการศึกษามาหมาดๆ

The last class I had to take was Sociology.

เรียน สังคมวิทยา เป็นวิชาสุดท้ายก่อนจบ

The teacher was absolutely inspiring with the qualities that I wish every human being had been graced with.

อาจารย์ผู้สอนเปี่ยมล้นคุณภาพในการสร้างแรงบันดาลใจ ซึ่งฉันหวังว่ามนุษย์ทั้งมวลจะได้ชื่นชมยินดี

Her last project of the term was called, 'Smile.'

งานชิ้นสุดท้่ายที่เธอมอบหมาย.. ให้ชื่อว่า "รอยยิ้ม"

The class was asked to go out and smile at three people and document their reactions.

เธอขอให้นักเรียน ไป "ยิ้ม" กับคนนอกบ้านสามคน และเขียนบทความเกี่ยวกับปฏิกิริยาที่ได้รับ

I am a very friendly person and always smile at everyone and say hello anyway. So, I thought this would be a piece of cake, literally.

ฉันเป็นพวกมนุษย์สัมพันธ์ดีเยี่ยม ยิ้มแย้มได้กับทุกคน และมักจะทักทายใครๆ อยู่้้เสมอ, ฉันก็เลยรู้สึกว่า งานชิ้นนี้ หมูสิ้นดี

Soon after we were assigned the project, my husband, youngest son, and I went out to McDonald's one crisp March morning.

หลังจากได้รับมอบหมายงานนี้ไม่นาน, ฉันพร้อมกับสามีและลูกชายคนเล็ก ได้ไปที่ร้าน แม็คโดนัล ในเช้าวันอันสดใสของเดือนมีนาคม

It was just our way of sharing special playtime with our son.

เป็นวันสบายๆ กับลูกชายของเรา

We were standing in line, waiting to be served, when all of a sudden everyone around us began to back away, and then even my husband did.

ขณะเข้าแถว เพื่อรอสั่งอาหาร.. แล้ว อยู่ๆ ทันใด ทุกๆ คน รอบตัวเราก็ถอยห่างออกไปจากแถว.. รวมสามีฉันด้วย

I did not move an inch... an overwhelming feeling of panic welled up inside of me as I turned to see why they had moved.

ฉันไม่ได้ขยับสักนิ้ว.. กับความรู้สึกตื่นตัวที่เข้าครอบงำ เมื่อหันไปมองว่าเขาถอยหนีสิ่งใดกัน

As I turned around I smelled a horrible 'dirty body' smell, and there standing behind me were two poor homeless men.

เมื่อหันไป ก็ปะทะเข้ากับกลิ่นเหม็นฉุนเฉียวของคนที่ไม่เคยได้อาบน้ำ.. ข้างหลังฉัน คน จร จัด(ยากไร้และไม่มีที่อยู่อาศัย)สองคน ยืนอยู่

As I looked down at the short gentleman, close to me, he was 'smiling'

ฉันก้มลงมองคุณผู้ชายที่ตัวเตี้ยกว่า ที่ ยืน ชิด... เขา ส่ง "รอยยิ้ม" มาให้

His beautiful sky blue eyes were full of God's Light as he searched for acceptance.

ดวงตาสีฟ้าใสสวยงามของเขา ช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยแสงสว่างสุกใสของพระเป็นเจ้า ผู้กำลัีงค้นหา การ เป็น ที่ ยอม รับ

He said, 'Good day' as he counted the few coins he had been clutching..

เขากล่าวว่า "สวัสดีครับ" ขณะนับเศษเหรียญไม่กี่เหรียญในอุ้งมือ(ประโยคนี้...้ไม่รู้จะแปลยังไงดี)

The second man fumbled with his hands as he stood behind his friend. I realized the second man was mentally challenged and the blue-eyed gentleman was his salvation.

ชายคนที่สองยืนอยู่ข้างหลังเพื่อนอย่างเร่งเร้า ฉันจึงตระหนักว่าชายคนที่สองนั้นเป็นพลังใจ เพื่อให้สุภาพบุรุษนัยน์ตาสีฟ้าเป็นผู้ฝ่าฟันวิกฤติ

I held my tears as I stood there with them.

ฉันยืนกลั้นน้ำตาอยู่ตรงนั้นกับเขาทั้งสอง

The young lady at the counter asked him what they wanted..

พนักงานขายที่เคาน์เตอร์ถามว่า เขาต้องการซื้ออะไร

He said, 'Coffee is all Miss' because that was all they could afford. (If they wanted to sit in the restaurant and warm up, they had to buy something. He just wanted to be warm)."

ขอแค่กาแฟ ครับ" , ก็เค๊ามีเงิน เพียงพอจะซื้อได้แค่นั้น (ถ้าคุณต้องการจะนั่งในร้านอาหารเพื่อความอบอุ่น คุณต้องซื้อของรับประทาน..เวลานี้ พวกเขาแค่ต้องการ ความ อบ อุ่น..เท่านั้นเอง)

Then I really felt it - the compulsion was so great I almost reached out and embraced the little man with the blue eyes.

ให้ตายซิ..เกิดแรงผลักดันอันยิ่งใหญ่ภายในใจ ฉันเกือบจะเข้าไปสวมกอด ชายร่างเล็กผู้มีนัยน์ตาสีฟ้า

That is when I noticed all eyes in the restaurant were set on me, judging my every action.

แล้วก็รู้สึกตัวว่า ดวงตาทุกคู่ของคนในร้านจ้องเป๋งมาที่ฉัน .. พิจารณา ดู ทุก ขณะ

I smiled and asked the young lady behind the counter to give me two more breakfast meals on a separate tray.

ฉัน "ยิ้ม" และแจ้งพนักงานขายที่หลังเคาน์เตอร์ ขอเพิ่มอาหารเช้าอีกสองชุด แยกใส่ถาดอีกใบ

I then walked around the corner to the table that the men had chosen as a resting spot. I put the tray on the table and laid my hand on the blue-eyed gentleman's cold hand.

แล้วฉันก็เดินอ้อมไปที่โต๊ะซึ่งชายทั้งสองเลือกเป็นจุดนั่งพัก..วางถาดอาหารให้บนโต๊ะ พร้อมกับวางมือลงบนมือเยียบเย็นของสุภาพบุรุษนัยน์ตาสีฟ้า

He looked up at me, with tears in his eyes, and said, 'Thank you.'

เขาแหงนมองพร้อมหยาดน้ำในดวงตาและกล่าว "ขอบคุณ"

I leaned over, began to pat his hand and said, 'I did not do this for you. God is here working through me to give you hope.'

ฉันโน้มตัวลง ตบมือเขา "ไม่ใช่ฉัน..แต่เป็นพระเป็นเจ้าผู้ทรงสถิตอยู่ ทรงประสงค์มอบความหวังให้คุณโดยผ่านทางตัวฉัน"

I started to cry as I walked away to join my husband and son. When I sat down my husband smiled at me and said, 'That is why God gave you to me, Honey, to give me hope..'

ฉันร้องไห้ ขณะที่เดินจากมาเพื่อสมทบกับสามีและลูกชาย .."ที่รัก, ผมรู้แล้วว่าทำไม พระเป็นเจ้าจึงส่งคุณมาให้ผม...เพื่อให้ผมมีความหวังไงล่ะ" สามีกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ขณะที่ฉันนั่งลง

We held hands for a moment and at that time, we knew that only because of the Grace that we had been given were we able to give.

เรากุมมือกันไว้ครู่หนึ่ง..ความเมตตาเป็นสิ่งที่เราสามารถหยิบยื่นออกไปได้เสมอ

We are not church goers, but we are believers.

ถึงเราจะไม่ใช่คนเคร่งครัดในการปฏิบัติศาสนกิจ แต่เราก็เป็นผู้มีความเชื่อ

That day showed me the pure Light of God's sweet love.

วันนั้น ทำให้ฉันได้ซาบซึ้งถึงความรักบริสุทธิ์แสนอ่อนหวานของพระเป็นเจ้า

I returned to college, on the last evening of class, with this story in hand.

ฉันเข้าเรียนชั่วโมงสุดท้ายก่อนจบการศึกษา..พร้อมกับเรื่องที่ได้เขียนไว้

I turned in 'my project' and the instructor read it.

ครูผู้สอน อ่าน "งาน" ที่ฉันส่ง

Then she looked up at me and said, 'Can I share this?'

เธอเงยหน้ามองและถามว่า ให้แบ่งปันได้หรือไม่

I slowly nodded as she got the attention of the class.

ฉันผงกศีรษะช้าๆ เมื่อ เธอ ขอให้ทุกคนในชั้นเรียน ตั้งใจฟัง

She began to read and that is when I knew that we as human beings and being part of God share this need to heal people and to be healed.

ขณะที่เธออ่าน ฉันได้ตระหนักว่าในฐานะเพื่อนมนุษย์ผู้ต้องแบ่งปันและต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของพระเป็นเจ้า เราต้องเป็นผู้หยิบยื่นการเยียวยารักษา ในขณะเดียวกันเราเองก็ต้องการได้รับการเยียวยารักษาด้วย

In my own way I had touched the people at McDonald's, my son,the instructor, and every soul that shared the classroom on the last night I spent as a college student.

สิ่งที่ฉันทำ ได้กระตุ้นจิตใจของทุกคน.. ทั้งผู้คนที่ร้านแมคโดนัล, ลูกชาย, ครูผู้สอน และ ทุกๆ ดวงจิตที่ได้รับการแบ่งปันในชั้นเรียนชั่วโมงสุดท้่ายของฉัน

I graduated with one of the biggest lessons I would ever learn:

ฉันจบการศึกษาด้วยบทเรียนยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยไ้ด้เรียนรู้มา

----------------------------------------------

UNCONDITIONAL ACCEPTANCE.

จงยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไข

จงรัก อย่างไม่มีเงื่อนไข

To handle others, use your heart.